نجات منظومه شمسی در دوران نوزادی از یک انفجار مهیب
به گزارش گردو دانلود، ایزوتوپ های رادیواکتیو موجود در شهاب سنگ ها نشان می دهند که یک ابرنواختر در مجاورت منظومه شمسی هنگام شکل گیری آن فوران کرده است و منظومه شمسی ما که در دوران نوزادی خود بوده احیانا از یک انفجار ابرنواختری در همان نزدیکی جان سالم به در برده است.
به گزارش گردو دانلود به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، ابرنواختری که در نزدیکی خورشیدِ تازه تشکیل شده ی ما منفجر شد، اگر منظومه شمسی مجهز به یک سپر گاز مولکولی نبود، می توانست ما را نابود کند.
دانشمندان با مطالعه ایزوتوپ های عناصر کشف شده در شهاب سنگ ها به این نتیجه رسیده اند. این سنگ های فضایی تکه هایی از سیارک ها هستند که از موادی تشکیل شده اند که در زمان تشکیل خورشید و سپس سیارات منظومه شمسی در اطراف وجود داشته اند. به این ترتیب، شهاب سنگ ها فسیل هایی هستند که به دانشمندان اجازه می دهند تا تکامل منظومه شمسی را بررسی و بازسازی کنند.
گروه پژوهشی غلظت های متفاوتی از یک ایزوتوپ رادیواکتیو آلومینیوم را در نمونه های شهاب سنگ پیدا کردند. این اطلاعات نشان داد که حدود ۴.۶ میلیارد سال پیش، مقدار بیشتری از آلومینیوم رادیواکتیو وارد حیاط خلوت سیاره ما شده است. اعضای این گروه پژوهشی گفتند که بهترین توضیح برای چنین تزریق مواد رادیواکتیوی، یک انفجار ابرنواختری در نزدیکی ماست.
به قول پژوهشگران به رهبری دوریس آرزومانیان، اخترفیزیکدان رصدخانه ملی نجوم ژاپن، منظومه شمسی نوزاد ما احتمالا از یک موج انفجاری ابرنواختر جان سالم به در برده است.
آنها افزودند که پیله ی تولد منظومه شمسی احتمالا بعنوان حائلی در مقابل این موج ضربه ای عمل کرده است.
انفجارهای ابرنواختری زمانی اتفاق می افتند که سوخت ستارگان عظیمِ درحال مرگ برای همجوشی هسته ای تمام می شود و هسته های آنها دیگر نمی توانند خویش را در مقابل فروپاشی گرانشی محافظت کنند و با فروپاشی هسته ستاره، یک ابرنواختر فعال می شود که عناصر سنگینی را که ستاره در طول زندگی خود ساخته است در فضا پخش می کند.
بقایای آن به آجرهای سازنده نسل بعدی ستارگان تبدیل می شود، اما آن موج انفجاری که به بیرون پرتاب می کند، می تواند به اندازه ای قوی باشد که هر منظومه سیاره ای تازه متولد شده را که در نزدیکی آن قرار دارد، از هم بپاشد.
ستاره ها در ابرهای غول پیکری از گاز مولکولی متولد می شوند که از رشته های متراکم تشکیل شده اند. اجرام ستاره ای کوچک تر مانند خورشید، در امتداد این رشته ها تشکیل می شوند، در حالیکه ستارگان بزرگ تر مانند ستاره ای که در این ابرنواختر منفجر شده، تمایل دارند در نقاطی که این رشته ها از یکدیگر عبور می کنند تشکیل شوند.
با در نظر گرفتن این موضوع، آرزومانیان و گروه پژوهشی تخمین زدند که حدود ۳۰۰ هزار سال طول می کشیده تا موج شوک ابرنواختری، رشته متراکم محافظ منظومه شمسی نوزاد را بشکند.
شهاب سنگ هایی که سرشار از ایزوتوپ های رادیواکتیوی هستند از اجرام بزرگ تری مانند سیارک هایی که در ۱۰۰ هزار سال اول عمر منظومه شمسی متولد شده اند و در حالیکه هنوز در این رشته متراکم بوده اند، جدا شده اند.
این پیله برای حفاظت از منظومه شمسی درحال شکل گیری در مقابل تشعشعات شدید ساطع شده از ستارگان داغ و پرجرم به نام ستاره های OB عمل می کرده است، تشعشعاتی که می توانسته بر شکل گیری سیاراتی مانند زمین تاثیر منفی بگذارد.
نتایج جدید نشان داده است که این رشته علاوه بر این که مانند یک سپر عمل می کند، می تواند ایزوتوپ های رادیواکتیو را گرفته و کانالیزه کند و آنها را به منطقه اطراف خورشید نوزاد برساند.
پژوهشگران اعتقاد دارند که یافته های آنها می تواند در درک شکل گیری و تکامل ستارگان و منظومه های سیاره ای آنها بسیار مهم باشد.
این گروه پژوهشی در این مطالعه که در مجله Astrophysical Journal Letters انتشار یافته است، نوشت: این سناریو امکان دارد نتایج مهم گوناگونی در درک ما از شکل گیری، تکامل و خصوصیت های منظومه های ستاره ای داشته باشد. بعنوان مثال، رشته ی میزبان ما امکان دارد نقش مهمی در حفاظت از منظومه شمسی جوان در مقابل تشعشعات فرابنفش دور از ستارگان OB داشته که می توانسته قرص پیش ستاره ای را تبخیر کند و بر اندازه نهایی آن تاثیر بگذارد و همینطور تاثیر مستقیمی بر شکل گیری سیاره های درون قرص داشته باشد.
منبع: gerdoodl.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب